یعنی ما_ مردمی که امام معاصرمان را یاری نمی کنیم_ مجلس گرفته ایم و گریه می کنیم برای مظلومیت امامی که مردم زمانش یاری اش نکردند؟
حالا درست که این گریه ها و رونق بخشیدن ها هم به تعبیری یاری محسوب میشوند ولی بسنده کردن بهشان،آنهم فقط در یک دهه در کل سال،برای اینکه توهم مومن بودن و از خوبان بودن بزنیم؛خیلی کم است.
ما نقد را فراموش کرده ایم و چسبیده ایم به نسیه.چون نقد سختی دارد..تازه است..خون جوشان میخواهد..آدم زنده..
خدایا از ما مرده های سست باور آبی گرم نمیشود..بیا و بکوب و از نو بسازمان..
بعدا.ن: حالمان از خودمان و مثل خودمان خراب بود،یادمان رفت مجلس های شور و شعور توامان را استثنا کنیم. بی انصافی نشده باشد...
- تاریخ : جمعه ۱۵ شهریور ۹۸
- ساعت : ۱۷:۲۳
- |
- نظرات [ ۰ ]