روی لـــانه ی بنفش🌳

طبق تحقیقات بنده شاعران برای شعر گفتن از دو عنصر تغذیه میکنند
که یکی عشق است و دیگری درد.
هر کدام از این دو، دایره ی وسیعی از معنا را در بر دارند.
مثلا عشق ها داریم! عشق به وطن، به مادر، به زمین و طبیعت، به ناموس، به عقیده و مقدسات، به معبود وآفریدگار، به...
اما نکته ای در اینجا هست.اگر عشق از نوع زمینی خود باشد.از نوع آدم به حوا و مجنون به لیلا؛ سه مرحله خواهد داشت.
پیشا وصال و شوق رسیدن
وصال محبوب و آرمیدن
پسا وصال ،فراقی دوباره و چون شمع آب شدن.
اما بدان! که اگر عشقی هر سه مرحله را طی کند؛ شاعر در دو مرحله اول و آخر
شعر هایی بس سوزنده و پر احساس و ناب و بی بدیل خواهد سرود، به نسبت مرحله وصل!

که ابراهیم موصلی به دعبل خزاعی گفت :
گوش کن فرزند. وصال برای شاعر سم مهلک است.تو تا زمانی با سوز و گداز می سرایی که مبتلا به هجران محبوب باشی.
اگر او را ببینی، اگر آب بر این آتش اشتیاق بریزی،دیگر مرغ تخم طلای من نخواهی بود.
از آن به بعد تخم هایی خواهی گذاشت که به درد نمیرو می خورد...*

اما در حالتی نیز شاعر فقط و فقط در مرحله وصال شعر می جوشاند.
یعنی درست زمانی که مست چشیدن لذت وصل باشد..حتی در لحظه ای که در آغوش محبوب آرام گرفته است
و در گهواره نگاه او چونان طفلی بی گناه خفته است.
و این جز در یک نوع از عشق حاصل نمی شود که فرد در عین وصل، شوقی برای وصل بیشتر دارد.شوقی از جنس فراق.سوزاننده ومجنون کننده و غرق کننده..
و این نیست جز عشق به پروردگار.
که یحتمل هر کدام از ما، توفیق لمس آن را در روزگاری که غرق زر و زور و تزویر این فلک بوقلمون نشده بودیم داشته ایم.
و در آن زمان است که چشمه شعر های ناب..چون آب های زلال از دل کوه های سخت بیرون می ریزد و بر جان و زبان شاعر جاری میشود.
و شاعر، شوریده حال
روز و شب زیر لب شعر میخواند..و کسی را در اطراف خود نمی بیند جز آنکه منظور و محبوب و معشوق است..
و شاید از دید دیگر آدمیان... شاعر مجنون باشد.

به وقت ۱۳ ذی الحجه ۱۴۴۲
تذکره الشعرای خودمانی:)

*: از کتاب دعبل و زلفا نگاشته استاد مظفر سالاری