تا جنون فاصله خیلیــــ ست ؛ از اینجا که منم!
خدایا من از دو تا چیز راجع به شما و خودم مطمئنم:
یک) ازم راضی نیستی.
دو) دوستم داری.
تلاش میکنم تا بهت ثابت کنم که بهم امیدی هست و آدم میشم و راضیت میکنم(اگه کمکم کنی البته...چون لا حول و لا قوه الا بک)🤍
قول بده همیشه دوستم داشته باشی.
این روزا نمیدونم به آهنگِ کدوم حس و حال گوش بسپارم.دارم سعی میکنم حال ماه رمضون رو اول توی دلم و بعد توی خونه جاری نگه دارم.
حس و حال عید و هفت سین چیدن و خرید رو که اصلا بهش توجه نکردم امسال!!!
حتی یکبار هم خرید نرفتیم
تنها چیزی که خریدم یه روسری بوده
دلم بیشتر حال رمضان رو میخواد تا نوروز رو
از اون طرف یاد خواهر و برادرهام توی سوریه و یمن و لبنان کامم رو تلخ می کنه و مزه همه چیز رو می پرونه
از یه طرف دیگه به این فکر میکنم که امام زمان دلش به چیِ من خوشه؟
اصلا هنوز منو ادم حساب میکنه یا ازم ناامید شده و بی خیالم شده؟
خواهرم رفته طرح ولایت کشوری
منم سال ۹۷ رفتم
دارم فکر میکنم ۴۰ روز اونجا درس خوندیم و بحث عمیق کردیم ولی،دلم میخواد بدونم کجای زندگیم بذراشو کاشتم و محصولشو درو کردم
شاید هنوز به محصول نرسیده باشم...
اما قطعا منِ قبل و بعد طرح ولایت یکی نبود
بارها و بارها استفاده کردم از مفاهیمی که اونجا فهمیدم و درک کردم
کلااا دلم میخواد بدونم کارهایی که تا الان تو زندگیم کردم چه اثر و محصولی داشته
این روزها بیشتر به ۴۰ سالگیم فکر میکنم
به اینکه ولی به ۴۰ برسم چی تو دستم دارم
دوست،دارم الان جمع کنم که ۴۰ و 50 که شدم دستم پر باشه
ثمره تلاشم رو به جریان بندازم و حرکت کنم
خالی نباشـــــــــــــــــــــــم
قطعا لازمه که بیشتر و بیشتر و بیشتر خساست به خرج بدم توی مصرف زمانم و گذروندن عمرم.
بسم الله الرحمن الرحیم
میگن خونه عروس که خونه تکونی نداره! راستم میگن ولی باید بیان اتاق خونه منو ببینن.
لبریز از کتاب و پوشه و کاغذ طراحی و جامدادی های لبالب از ماژیک و مداد و قلمو.
کتابخونه قفسه هاش تموم شده و بالاش هم کتاب چیدم. میز تحریرم 2 تا طبقه هم داره توی اونها هم کتاب و بالای این قفسه ها بازم کتابه حتی توی کمدی که باید وسایل و لباس و کیف و اینها باشه بازم کتاب گذاشتیم. گوشه سمت راست میز تحریرم روی زمین پره از ورقه های طراحی و اتودهای همسر و گوشه سمت چپ روی زمین بازم پره از پوشه هایی که توشون تصویرسازی هام و کاغذ های رنگی و گلاسه و کالک و پوستی و غیره ست. لابه لای همه ی اینها یک دریل، یک جا جورابی پر از جوراب های رنگارنگ متعلق به بنده، کیف لپ تاپ، جعبه فلاسک که باید بره توی کمد دیواری، نمونه کارهای دانش اموزام، دفترچه ای که هدیه گرفتم و جارو برقی هم دیده میشه!
ببینید ما شلخته نیستیم فقط جا کمهههههه
من در تمام زندگیم مشکل جا داشتم :دیییی
وقتی رشته ات هنری باشی خودت یکی و وسایلت هزاره
کارها و مثلا اثارت یه طرف مواد خام و رنگ و وسایلت هم یه طرف
توی خوابگاه جا کم داری
توی اتاقت جا کم داری
و حالا توی خونه خودت هم جا کم داری! چون وسایل دوبل شده. چرا؟ چون همسرت هم هم رشته تشریف داره و یکی نیست وسایل اونو بگیره
تازه من نصف پوشه ها و کتابها و وسایل این چنینیم هنوز خونه بابامن وگرنه که جا برای رفت و امدمون هم نداشتیم.
یعنی فضایی که باید برای نظم دهی به وسایل و لباس ها و چیزهایی مثل سشوار و اینها باشه همه ش رفته برای کتاب و رنگ و... در نتیجه این وسایل بی جا و مکان موندن و اتاق درهم به نظر میرسه.
حالا به نظرتون خونه عروس خونه تکونی میخواد یا نه؟
به نظرم خونه تکونی فایده ای نداره
نظرم روی معجزه ست
تاااااازه نگفتم توی هال هم یه میز تحریر نشستنی(که من بهش میگم میز امام خمینی) گذاشتم و اونجا هم وسایل طراحی پهنهه
میز تحریر اتاق رو گذاشتم برای لپ تاپ و نوشتن توی دفتر میز اونور برای نقاشی و اینا..
حالا باید تا جای ممکن اینجا رو به یه شکل ابرومندی در بیاریم چون احتمالا و حتما فوامیل(ج مکسر فامیل) میان عید دیدنی پیشمون چون اولین عیده و خب طبق معمول موقع مواجهه با خونه جدید میخوان اتاق ها و مدل خونه رو بررسی کنن و قشنگ نیست خونه عرووس به هم ریخته باشه:|
راستی یه چیز دیگه
از اونجایی که ما مبل و صندلی و ...نداریم و یه فرش وسط پهنه و کنار دیوار موکت خشک و خالیه تصمیم گرفتیم از این زیر پایی نمدی های کناره ای بگیریم. حالا 2 باره از مغازه مذکور استعلام میگیریم میگه جنس اوردم مغازه
بعد ما به جای همون روز فرداش میریم میگه تمام کردم !!! یعنی مردم با سرعت نور خرید می کنن و هیچی گیر ما نیومده! حالا مهمان اومد مجبوریم قالی رو بکشونیم کنار دیوار که حداقل روی قالی باشن نه موکت. البته بالش های خوشگل هم به عنوان پشتی تعبیه کردیم.
تا ببینیم خدا چی میخواد.
امسال ماه رمضون پر چالش بود برام. خبری از افطار و سحری های خوشمزه و از همه مهم تر حاضر و آماده نبود و کسی که باید حاضر و امادشون می کرد منننننننن بودمممممم!!!!!
البته من قبلا کمک می کردم به مامان ولی اعتراف میکنم خیلی کم یا موقع ظرف شستن و اینها:(
و از اون گذشته بیدار کردن همسر برای سحری غول مرحله آخره
فکر کن سحری آماده کردی خودت خوابت میاد خسته ای حوصله نداری باید یک نفر دیگه رو هم بیدار کنی و نازشو بکشی که بیاد سحری بخوره تازه اونم با زبون خوش
اون شب همسر رو به زوووور بیدار کردم یه لیوان شیر و 3 عدد خرما خورد و خوابید. فرداش اصلا و ابدا یادش نمی اومدددد!! فکر می کرد دارم الکی میگم. تا با جزئیات براش تعریف نکردم باورش نشد.فکر کن بیدار شده نشسته شیر خورده خرما خورده بدون ذره ای بیداری و هشیاری:)
بهش گفتم میتونم توی خواب ازت امضا بگیرم بیدار شدی یادت نمیاد ها ها ها ( همون خنده شیطانی خودمون)
تازه حرفای مامانمو میفهمم و حسشو درک می کنم موقعی که منو بیدار می کرد:( یه حرفایی به مامانم تحویل میدادم که بیدار میشدم یادم نمی اومد
"کارما"ست فکر کنم:دییییی
تاااازه کلی از شبا رو برای سحری خواب موندیم تا الان..اتفاقی که سالهای پیش شاید 1 بار در کل ماه رمضون می افتاد
فقط امیدوارم در آینده یه بچه بدغذا مثل بچگی های خودم گیرم نیاد انشاءالله تعالی.
بسم الله الرحمن الرحیم
درست بعد از نوشتن پست دیشب وقتی در لپ تاپ را بستم و هنوز روی صندلی نشسته بودم، حس مرموز و خوشایندی دوید زیر پوستم
حس مرموز و خوشایندی دوید زیر پوستم
حس مرموز و خوشایندی دوید زیر پوستم
و همینطور هی می دویــــــد زیر پوستم
هی روش تمرکز می کردم تا بلکه بفهمم از کجا آمده و چیست ولی چیزی به ذهنم نمی رسید
یعنی به خاطر اتمسفر وبلاگ بود؟
یا جادوی "کلمات را پشت سر هم زنجیر کردن" که می شود همان: نوشتن!؟
نظر خودم روی دومی است.
وای خدایا..چقدر با نوشتن ماجرا داشتم و دارم من!
از سال اول راهنمایی وبلاگ داشتم و از قبل ترش توی سررسید های تاریخ گذشته ای که از مادر می گرفتم می نوشتم و می نوشتم..
در اوج هیجانات نوجوانی و عمق غم ها نوشتن بود که در آغوشم می گرفت
بارها بحران های روحی و فروپاشی های روانی را با نوشتن درمان کردم و به صلح و تعادل رسیدم
خشمم را روی کاغذ فرود اوردم و گفتم و گفتم تا خالی شدم و از ان مهم تر به راه حل رسیدم.
بارها!
هزار و شونصد و پنجاه بار بلکه هم بیشتر در دوراهی ها و تصمیم های سخت با نوشتن بود که به ایده رسیدم..به حل مسئله..به تصمیم درست
یک رازی توی این نوشتن هست و گرنه امام صادق علیه السلام از روی سلیقه نگفته اند : القلب یَتَکِل علی الکتابه
قلب با نوشتن ارام می گیرد!
حالا در 26 سالگی خیلی واضح و روشن و بیشتر از هر زمانی در زندگی ام، قلبم گواهی می دهد که نوشتن را می خواهم
نه به عنوان یک تفنن یا تفریح یا یک کار حاشیه ای
بلکه به عنوان جدی ترین کار زندگی. اصلا دلم میخواهد تمام عمرم را به نوشتن بگذارنم!
ولی نه هر نوشتنی
نوشتنی که برکت و کوثر خدا با آن جاری شود.
چند وقت قبل هم طی اتفاقی فهمیدم که وقتی مشغول طراحی و تصویرسازی و نقاشی هستم گذر زمان را حس نمی کنم و ارامش بسیار می گیرم
و فهمیدم دلم همین را می خواهد!
میدانم رشته ام گرافیک بوده و این چیز جدیدی نیست اما خیلی وقت بود شک داشتم و تردید که علاقه واقعی ام چیست؟ راهی که میخواهمش با تمام وجود و بهش افتخار میکنم؟
حالا میدانم. البته فعلا:)
شاید تاثیرات 26 سالگی و کبر سن باشد:)..راستش از مهر تا الان اصلا با این سن جدید ارتباط برقرار نکرده بودم
هنوز توی 25 سالگی مانده بودم...
امیدوارم راه درست باشد و مقصد پر افتخار
اللهم استعملنی لما خلقتنی له
والا چی بگم؟
خودمم نمیدونم چی شد و کجا رفتم. دارم دنبال خودم می گردم به رسم هر رمضان.
توی کتاب هام...توی نقاشی هام، توی هاردم و عکس های مدرسه و دانشگاه و امشب نوبت رسید به نوشته های وبلاگم.
چقدر بعد از خوندنشون پکر شدم!
اقا من چقدر خوووووب مینوشتم! واقعا باحال می نوشتم با چاشنی شوخی و پر از حس و عطر و رنگ! چی شد که قدر خودمو ندونستم و ننوشتم؟ چی شد که توی موج سوشال مدیایی که داره همه چیزو با خودش میبره غرق شدم؟؟؟
و ناگهان دلم خواست که برگردم اینجا...
به این محیط محترم و آرام که آدم های محترم توش مینویسند
از لج سوشال مدیا با محتواهای ثانیه ای و اسکرول های بی امان هم که شده از فضای وبلاگ نمیرم
اگه یه روز بیانی در کار نبود باز کوچ می کنم یه جای دیگه. اصلا سایت میزنم ولی این فضا رو بغل می کنم..
و از طرفی
الان و این ساعت اومدم بنویسم
چون داشتم دنبال خودم می گشتم و بیشتر از هر جا خودم رو توی نوشته های اینجا پیدا کردم!
اومدم اینجا در جوار خودم باشم و از لا به لای کلماتم
دوباره خودم رو بشناسم.
و گاهی چشمم روشن به کلمات شما درباره کلماتم بشه..
