امروز بازم نماز صبحم قضا شد.روزایی که نماز صبحم قضا میشه حالم خیلی گرفته ست. یعنی شاید
خیلی هم خوش بگدرونم اما ته ته دلم خوش نمیشه آخرش.وقتی میبینم خیلی غرق روزمرگی شدم و شدم
یکی مثل همونایی که خوشم نمیاد ازشون حالم بد میشه از خودم. دوست دارم داد بزنم.خشمی که از
خودم دارمو بیرون بریزم اما همش فریاد های خاموش میشه توی دلم.
فردا روز اول کاریه و باید برگردم. اینکه حسم اینه که وای بازم شروع شد نشون میده که این کار
واقعا مودر علاقم نیست و فقط به خاطر نفع هایی که داره دارم ادامش میدم در نتیجه بر خلاف توصیه
های خانواده و راننده و خواننده و خلاصه هر کی از شرح حال بنده خبر داره، من آزمون استخدامی
نمیدم و اقدام نمیدم برای رسمی شدن و 25 سال تعهد دادن.
فردا صبح چطوری بیدار شم اصلا با وجود بیش از یک ماه شب بیداری و روز خوابی. البته بعد از
ماه رمضون خواب رو تنظیم کردیم اما زودترین زمان بیداریم 9 بوده. اون وقت برای اینکه 8 مدرسه
باشم چند باید پاشم؟ حداقل 7. الهی به امید تو
مشخصه که آشفته م؟ به خاطر نماز صبحیه که قضا شد.
امروز هزار کلمه نوشتم و بالاخره فهمیدم یعنی دقیقا چقدر. خیلی هم زیاد نبود.
راستش تا میام بنویسم و تمرکز کنم گوشیم زنگ میخوره و فرد عزیزی هم پشت گوشیه که باید جواب
بدم
حالا اگر سرم توی اینستا بود و 3 ساعت هم میگذشت هیچ کاری پیش نمی اومد ها!
پ.ن:
یه سوال عجیب غریب کسی اینجا هست که رویداد سفینه النجات رو بشناسه و بخواد شرکت کنه؟
و سوال بعد
وقتی متن رو از word میارم اینجا به هم میریزه چیکار باید بکنم؟
- تاریخ : جمعه ۱۶ فروردين ۰۴
- ساعت : ۲۰:۲۸
- |
- نظرات [ ۲ ]
