روی لـــانه ی بنفش🌳

وقتی دل آدم پر از غم باشه دوتا چیز کمک کننده هستش. گریه و خواب.. و شاید تنهایی بالای قله ای که نسیم خنک روی اون می وزه... دل بی قرار سخت آروم میگیره.. فقط با گذر زمان و وقتی که به باور نبود اون چیزی که میخوایم برسیم..

برای من غزاله بود.. و برای دیگری هر اسمی ممکنه...

حالا شما یه متن نوشتید و خواستید احساستون رو ادیبانه بیان کنین

اما من جدا هفته ای یک بار به همه کوه رو توصیه می کنم.

اگر منظم رفتید چراییش و متوجه میشید و بیاین بنویسین.

اگر منظم نرفتید هیچی.

پس غرق سرسبزی هستید :)

برید مناطقی که تا دوردستِ چشم هاتون سبزی و آسمونه و ردی از بشر نیست.

امیدوارم هم پا داشته باشید (دوستی، عضو خانواده ای) جهت امنیت عرض می کنم.

اگر راه نداشت، جایگزین پیاده روی معمولی.

اگر اینم نداشت جایگزین کلیپ های کوه و دشت رو ببینین، روزانه منظم یه ساعت خاصی.

(نمیخواستم این و بگم ولی روزی تونه گمونم... روزانه ده دقه صحبت تو یه جای خلوت با صاحب الزمان رو هم یه تست بزنین...)

+یه پیغام خصوصی در دسترستون قرار میدم، در خدمتیم.

حلال بفرمایید نظرات بسته ی ما رو. معذوریم حقیقتا. خودم سعی میکنم نظر بدم که مخاطب فحشی دق و دلی ای داشت در جوابم بگه بنده خدا :)