روی لـــانه ی بنفش🌳

دنبال یه نقطه می گردم. یه نقطه که بذارمش روی کاغذ و شروع کنم به ادامه دادنش.مبانی هنرهای تجسمی میگه قدم اول خلق هر اثر تجسمی یک نقطه ست . یه نقطه ی کوچولو موچولو و بی مقدار.

حالا من دنبال یه نقطه ای ام که قلابم بهش گیر کنه و از اونجا روده درازی هامو شروع کنم.

راستی چرا همیشه دنبال نقطه ام؟ یه چیزی مثل مقدمه و موخره؟ یه اول واخر؟ چرا نمیتونم معلق و سیال باشم؟ بی سر و ته و بدون ورودی و خروجی؟ چرا بی مقدمه نیام و بنویسم که این یک سال سر و کله زدن با هفتمیا چطوری گذشت؟

اینکه جای خودم رو بالاخره دارم پیدا میکنم و بالانس میشم که نه دور باشم ازشون و یه معلم دهه شصتی بشم

نه اونقدر نزدیک که نتونن به چشم حامی و پناه نگاهم کنن.

چقدر بزرگ شدن عرق ریختن میخواد.لاغر شد روحم بس که عرق ریختم..عضلانی هم شد؟ نمیدونم..

چقدر معنی دوستی برام واژگون شده

و چه خوب

قبلنا دوست یه موجودی بود که باهاش مانوس می شدم و شب تا صبح از هم خبر داشتیم و تنبلی ها و خطاهامونم با هم بود

حالا دوست کسیه که حواسمون به هم هست که گرد نشینه به صفحه ی دلمون

حالا شاید بیست و چاری هم از هم باخبر نباشیم..

حالا من قشنگ میگمش ولی حقیقتش اینه که یکمم یادم رفته رفیق بازی چطوری بود

تا یه جایی توی صمیمیت بلدم پیش برم و زیاد بلد نیستم چطوری باید با یه عده قاطی شد

حد و حریممو حفظ میکنم و خب این باعث میشه بقیه هم پشت همون مرز ها توقف کنن

نمیدونم این خوبه یا بد

من فردگرا و منزوی نیستم اما تعداد زیاد افرادی که میشناسم تا یه جایی حق دارن بهم نزدیک بشن

و این ناخواسته و از درونمه و نه اگاهانه

هر چی که هست ارامشم از اون موقعی که خیلی قاطی میشدم با ادما بیشتره

کنجکاویمو کنترل می کنم و گاهی ترجیح میدم خودمونی نباشم و راز اون ادم برای خودش بمونه

که من نمیدونم چی در انتظارمه و دونستنش ممکنه شروع یه بازی مسخره باشه.

خداروشکر..بی نقطه شروع کردم

پس نقطه نمیذارم آخر خط