تا جنون فاصله خیلیــــ ست ؛ از اینجا که منم!
الهی به خوبان عالم ، قسم
به هفتاد و دو اسم اعظم ، قسم
به عالم
به آدم
به خاتم قسم
ز پا اوفتــــــــــــــــــــــــــــــــادم
تو دستم بگیـــر
اجرنا من النار یا مجیـــــــــــــــر....
نجاتم بده..
از آتشی که می افروزم...با میل و اختیار..چه بسا!
آن صدایی که مرا سوی تماشا می‌خواند
از فراموشیِ امروز به فردا می‌خواند
آشنا بود صدا، لهجۀ زیبایی داشت
گله از فاصله، از غربت و تنهایی داشت
هم‌نفس با من از آهنگ فراقم می‌خواند
داشت از گوشۀ ایران به عراقم می‌خواند
یادم انداخت که آن سوی تماشا او هست
می‌روم می‌روم از خویش به هر جا او هست
جمکران بدرقه در بدرقه، تسبیح به دست
سهله آغوش گشوده‌ست مفاتیح به دست
رایحه رایحه با بوی خودش می‌خوانَد
خانۀ دوست مرا سوی خودش می‌خوانَد
خانۀ دوست که از دوست پر از خاطره است
خانۀ دوست که نام دگرش سامره است
آن اویسم که شبی راه قرن را گم کرد
با دل ما تو چه کردی که وطن را گم کرد؟
وطن آن‌جاست برایم که پر از خویشتن است
یعنی آن‌جا که در آن خانۀ محبوب من است
سامرا! خانۀ محبوب من! از او چه خبر؟
از دل‌آرام من، از خوبِ من، از او چه خبر؟
ما همه غرق سکوتیم تو اینبار بگو
سامرا! طاقت ما طاق شد از یار بگو
سایۀ روشنش آورده مرا تا اینجا
بوی پیراهنش آورده مرا تا اینجا
به اذانش، به قنوتش، به قیامش سوگند
به رکوعش، به سجودش، به سلامش سوگند
قَسَمت می‌دهم آری به همان راز و نیاز
آخرین بار کجا در حرمت خواند نماز؟
آخرین مرتبه کی راهی میقات شده‌ست؟
آخرین بار کجا غرق مناجات شده‌ست؟
خسته از فاصله‌ام با منِ بی‌تاب بگو
با من از گریۀ او در دل سرداب بگو
سامرا! ای که بلندای شکوهت عرش است
گرد و خاک قدمش روی کدامین فرش است؟
حرمت ساحل آرام‌ترین امواج است
این گدا سامره‌ای نیست، ولی محتاج است
از زمستان پیاپی به بهارم برسان
بر لبم عرض سلام است به یارم برسان
ما به تکرار دچاریم بگو با یارم
غیر او چاره نداریم، بگو با یارم ـ
رنگ و رو رفته شد آفاق، به دنیا برگرد
ما نخواندیم دعای فرج اما برگرد
آن‌چه را مانع دیدار شد از دیده بگیر
جز تو ما از همه گفتیم، تو نشنیده بگیر
تو فقط چارۀ هر دردی و برمی‌گردی
وعدۀ بی برو برگردی و برمی‌گردی
روزیِ باغچه آن روز نفس خواهد بود
جای دل، آن‌چه شکسته‌ست، قفس خواهد بود
از سر مأذنۀ کعبه اذان می‌خوانیم
قبلۀ کج شده را سوی تو می‌چرخانیم
هر کجا می‌نگرم ردّ عبورت پیداست
کوچه در کوچه نشانی ظهورت پیداست
تازه این اول قصه‌ست، حکایت باقی‌ست
ما همه زنده بر آنیم که رجعت باقی‌ست
مینویسم که شب تار سحر می‌گردد
یک نفر مانده از این قوم که برمی‌گردد
#برقعی
با خود تصور میکنم گاهی نگاهش را
چشمی که بی‌اندازه باید مهربان باشد...
#حسین_بیاتانی
سلام!
احتمالا خیلی هاتون دیگه فیلم Gravity محصول 2013 رو دیدید اما بازم بهتره بگم که کمی لو میدم داستان رو اینجا..مدتها توی لیستم بود ولی کشش دیدنشو نداشتم میدونید که فیلم های مربوط به فضا یک حوصله ی خاصی رو میطلبند و یکم با طبع مایی که نسل عجله و فوریت هستیم حتی در زمینه لذت،شاید جور نباشند.
به هرحال حوصله ای ایجاد شد و فیلم رو دیدم..فیلم خوبی بود از نظر جلوه های ویژه و باورپذیری بازی ها و اوج و فرود لحظات و شاید خیلی ها این فیلم رو کاملا رئال و مطابق با واقع بدونند اما یک چیزی که در طول فیلم مدام منتظرش بودم و تا اخر هم خبری ازش نبود..یک اتفاقی که جای خالیش به شدت توی ذوقم زد و کمبودش بسی احساس می شد؛ دیدگاه کاملا مادی و انسان گرایانه و زمینی بود اینکه بهر دلیل اون فضانورد مست قدرت لایتناهی یک قدرت مطلق ماورائی نشد واقعا به عبارتی سخیف و مسخره ست.
مخصوصا برای یک یکتاپرست این واقعا غیرقابل هضم و زننده ست.
فقط در یکی از سکانس ها یکی از فضانورد ها چیزی مبنی بر مسخ عظمت فضا و کهکشان ها شدن میگه و دیگه در تمااااام اون لحظاتی که از سفینه بیرون افتاده و عملا در جوّ رهاااااای رهاای رهااا هست کاملا متکی بر قدرت و حافظه و مهارت های خودش پیش میره و بدون کمک هیچگونه نیروی برتر به پیروزی میرسه..
تنها در بک سکانس امداد غیبی رو نشون میده اون هم جایی هست که فضانورد دیگه از همه چیز بریده خداحافظیاشو کرده اکسیژنو خاموش کرده و داره اروم میخوابه تا کم کم به مرگ برسه و ناگهان توی خواب و بیداری هم سفر فوت شده اش رو میبینه که بهش یه توصیه هایی میکنه! احتمالا روح طرف اومده و امداد رسونده!
به هر حال این بی خدایی عه به شدت برای من ازار دهنده بود و لذت فیلم رو خشکوند چون فیلم دیگه نه تنها برام باورپذیر نبود بلکه بچگانه و بی محتوا به نظر می رسید.
اما چند تا پوستر جالب هم داره این فیلم که بد نیست یه نگاهی بهشون بندازیم:))
و این
خب؛ می بینیم که توی این تصاویر فضانورد رو در حالی به تصویر کشیدن که کاملا رهاست و من حس میکنم اون طنابی که از فضانورد شروع میشه و توی اون حجم نورانی محو میشه میخواد بگه کانه بند ناف فضانورد که نماد انسانه به کائنات وصله و اگر بند نافش بریده بشه ولی به شکل درستش زایمان نشه اون ادم میمیره
و این وابستگی کائنات و همسو بودن اون به حیات انسان رو میرسونه..
قشنگ هست ولی بازم اون نیروی برتر رو کائنات در نظر گرفته و هنوزم من رو قانع نمیکنه!
خب میدونم شاید یه ذره به نظر شما بی ربط بیاد اما تحلیل من اینه..
خوشحال میشم نگاه شما رو هم بدونم
ممنون که خوندید..امیدوارم مفید بوده باشه*
امیدوارم سلامت باشید.
#السماءلی
20/1/99
• لعنت به این ماسک!
بابا تبعات این آلودگی خیلی داغان تر از چیزیست که فکرش را می کنید! البته گویا نخبگان کشور ما دانشجویان را مصون از هر گونه آسیب میبینند،البته خب آنها متخصصند و صاحب نظر!ما را چه به انتقاد اصلا؟موجودی که در شاخص الودگی بالای ۱۵۰ باید به دانشگاه برود واضح است که تنها هدف زندگی او کسب علم است و بس! حتی هوای ماسک شیمیایی لازم هم نباید حواس اورا از درس و بحث پرت کند؛انتقاد از مسئول بی مسئولیت که بماند. خصوصا ما خوزستانی ها که عادت داریم به انواع و اقسام آلاینده ها،با ریز گرد که رفیقیم اصلا..کار از آشنایی گذشته‌‌ست. اما خب دیگران ممکن است کمی سختشان باشد و ریه هاشان کمی به پت و پت بیفتد و وسط نای‌شان تیر بکشد یا چشمهاشان بسوزد و راه مماخشان بسته شود.. بگذریم .اینها را که خودتان تجربه کرده اید و بهتر میدانید.من آمده ام از یک تاثیر مخرب زیر پوستی حرف بزنم که هیچکس حواسش به ان نیست.. لعنت به این ماسک اقا! لعنت این ماسک لهنتی چقدر در روابط اجتماعی ما خلل ایجاد کرده این روزها. نمونه اش همین دیروز که نزدیکی های ایستگاه فهمیدم بغل دستی ام هم پیاده میشود و می اید خوابگاه؛ با هم پیاده شدیم.بعد دخترخانم مذکور یک نگاه به من کرد و لبخند زد به این معنی که خب با هم برویم سمت خوابگاه من هم با یک لبخند ملیح جوابش را دادم و امدم که همقدمش شوم؛دیدم خانوم سرش را انداخت پایین و با سرعت دور شد ماندم سرجام یک لحظه..!؟!؟ بعد یادم امد که یک ماسک فیلتر دار گنده روی صورتم است و لبخند ملیح از پشت ماسک دیده نمی شود و تاثیر چندانی روی حالت چشمها هم ندارد که مخاطب بفهمد داری بهش لبخند میزنی و صحنه ای که آن دختر در مقابل لبخندی که زده بود دیده،یک فرد ماسک فیلتر دار به صورت بوده، با چشمانی خسته ،که یعنی اصلا حوصله ات را ندارم؛ داشته نگاهش میکرده! فلذا برای حفظ عزت خود فرار را بر قرار ترجیح داده! و یک عالمه دیگر ازین موارد.لبخند چه عالمی دارد واقعا! شرایط که سخت میشود آدم علاوه بر اینکه قدر نفس راحت و هوای سبک و آسمان آبی و ابر و باد و باران را بهتر میداند قدردان چیزهایی هم میشود که تا قبل از این شاید حتی نعمت حسابشان نمی کرد... الحق که :((و کان الانسان کفورا... هعی.. . . به وقت ۴ دی ۹۸ صدای من را از وسط آلاینده ها میشنوید پ.ن: همش یاد ان دیالوگ های کتاب رهش می افتم که پسر کوچولو با مامانش میگفت: نفسم نوخ نوخ میشود مالیا.. نفسمان نوخ نوخ میشود این روزها:)
خیلی دلم میخواد بدونم اون تک نفری که الان حاضر در وبلاگه چی داره میخونه؟:)
چه جالب امروز 11 آذره و از آخرین پستم که 11 مهر روز تولدم بود؛ دقیقا 2 ماه میگذره:)
چطور تونستم دوماه پست نزارم؟
ماه صفر باشد و
پنجشنبه باشد و
دوستانمان همه مشغول چمدان اربعین بستن و
ما روی تخت روبروی پنجره خوابگاه بنشینیم و پوستر بزنیم برای اینجا و
ساعت شماری کنیم که شب بشود تا برویم و رزق تولدمان را بگیریم از حرف های آن آخوندِ نترس!
باشد که رستگار شویم...
و نترس!
(هرجا باران رحمتی باریدن گرفته روی سر خوبان؛ما پررو پررو و دوان دوان میرویم آن دور و بر ها تا شاید از لطف خدا رطوبتی هم از آن باران بر سر ما بنشیند و بماند...بس که کویریم...هر چه باران می بارد..نرسیده به اعماق،خشک میشود..ته گلویمان عطش داریم..عطش یک جرعه باران رحمت که الی الابد تشنگی مان را بخرد)
مثلا یک روزی برسد که مثل قبل تر ها، نشاطمان خط بیندازد روی آسمان...الهی آمین:)
میگه: هر چندوقت یک بار چک کنید ببینید شبیه اونایی که ازشون بدتون میاد نشده باشین..
فکر کنم امسال بهار بود یا کمی قبل تر.از خوابگاه امده بودم خانه.وقت هایی که بین ترم خانه می ایم مثل جنگ زده ای هستم که دوباره به زندگی متمدن رسیده و از طرف هلال احمر معرفی اش کرده اند وسازمان های حمایتی مردم نهاد هم سعی می کنند حسابی برایش سنگ تمام بگذارند.در نهایت داغانی می ایم خانه گاهی..مثل ادم فضایی ای که سوختش تمام شده باشد می ایم به خانه پناهنده میشوم و پس از تجهیز دوباره برمیگردم خط.
داشتم می گفتم؛امده بودم خانه و شب کنار خواهرم خوابیده بودم که همیشه حسابی خواب را از سر من میپراند و وقتی خیالش راحت شد در کسری از ثانیه خوابش میبرد.
آن روزها از سوراخ لایه ازن تا شکاف های زمین،از همه جا برایم میبارید..یک اتفاق عجیب مدام برایم پیش می امد و تکرار می شد..فقط هربار ادمش فرق میکرد..مثلا فرض کنید یک هفته با هرکس سلام می کنید سیلی میزند توی صورتتان.
در یک بازه زمانی کوتاه 4 تا از دوست های دبیرستان تا دانشگاهم را، هر کدام به دلیلی از دست میدادم یا شرایط خیلی از هم دور انداخته بودمان و عملا همه چیز تمام شده بود و رفقا هم مثل قبل پیگیر نبودند..و حالا که در دوران نقاهت این عارضه بودم باز هم به محض اینکه از کسی خوشم می امد که بروم و بگویم میای با هم دوست بشیم دو مغز بادوم توی یک پوست بشیم؛دستی نامرئی سریع تر از همیشه آن شخص را از زندگی ام حذف میکرد..به طوری که تا مدتی نمیفهمیدم از کجا خورده ام..به هر کسی امید میبستم و دلخوش میکردم..راکت می امد و میزد وسط امیدم
اخری اش اتوبوس اردویمان بود که دیدم عه!ایندفعه مسئول اتوبوسم مریم عزیز و فهمیده ام است اخ جان!در این اردو حسابی باهاش رفیق میشوم.. ولی در اولین توقف و بازگشت به اتوبوس به دلایلی که تا همیشه در حوله ای از ابهام ماندند،دیدم مسئول را عوض کرده اند!وا رفتم یعنی! اخرش هم نگفتند چرا.
خلاصه در یک ابهام عجیبی به سر میبردم و هر بار رو به اسمان میپرسیدم چرا؟شاکی نبودم.متعجب بودم.چشمهایم کلا گرد بودند ان مدت
داشتم می گفتم که خواب از سرم پریده بود..من هم درگیر..گفتم بروم کلیپی چیزی ببینم تا ارام بشوم و خوابم بگیرد
یکی از ویدیوهایی که دانلود کرده بودم که بعدا ببینم را باز کردم
داشتم گوش میدادم که ویدیو به ثانیه 26 رسید(نگاه کنید و ببینید لطفا)
کاری به محتوای کلی کلیپ ندارم اصلا..من مصداق ان جمله را در جریان رفقایم حس کرده بودم..جمله را که کامل شنیدم انقدر ذوق زده و شرمنده بودم که خود خواب اینبار بیخالم شدو گذاشت رفت..حالا کمی داشتم میفهمیدم معنی ان اتفاقات عجیب را..
اب بود که از دوتا چشمم فرو میریخت .. دیوانه شده بودم..
دوباره یاد این بیت مولانا افتادم که میگوید نگفتمت مرو انجا که اشنات منم؟
حالا من زار میزدم که چرا..گفته بودی..خوب هم گفته بودی..
حس میکنم این پاییز مثل پارسال که با رعد و برق های وحشتناک ذوق میکردم و قند توی دلم اب می شد نباشم..حس میکنم بند دلم پاره میشود و می روم سراغ یک پناه.پناهی که احاطه ام کند.پناهی که دست نداشته باشد ولی محکم بغلم کند..پناهی که از ناو های امریکایی بزرگ تر باشد...
پ.ن یک :
راستی ((پناه)) چه کلمه ی نرمی است!دقت کرده بودید؟ پ اش ادم را یاد پتو و پنبه می اندازد و ((ناه)) اش مثل ((ها)) کردن روی شیشه های زمستان است.برای اینکه بخار بگیرد و با انگشت رویش دوتا نقطه بکشی بالای یک منحنی...
