تا جنون فاصله خیلیــــ ست ؛ از اینجا که منم!
احساس می کنم حتی به اندازه ای که خدا بهمون نعمت داده هم شاکر نیستیم؛ بیشترش که بماند..
نعمت های رنگ و وارنگ رو رها کن.
همین نعمتِ بودن
انسان بودن
زندگی کردن به عنوان یک موجود ذی شعور در دنیای خاکی و پر از فرصت رشد و تعالی
فرصت زندگی!
چه نعمتی بالاتر از این؟؟
اون وقت ما این بودن رو به مسخره گرفتیم و شعارمون شده هستَم ولی خستَم!
*عذر میخوام. ما که میگم خودم رو میگم و امثال خودم رو..شما بزرگوارید🙏🏻
تا حالا براتون پیش اومده که ذهنتون یه اتفاق یا ماجرایی که در رابطه با دیگران براتون پیش اومده رو در کسری از ثانیه برای خودش حل و فصل کنه و به شما اجازه تامل یا پرسش از طرف مقابل نده؟
بذارید یه مثال بزنم
چند وقت پیش با یه جایی همکاری داشتم به عنوان طراح. شخص رابط که یه آقایی بودن باهام تماس گرفتن و مواردی که باید انجام بشه رو گفتن. آخر تماس چون خودشون رو معرفی نکرده بودن خودم پرسیدم ببخشید فامیل شریفتون چیه؟
گفت فلانی هستم. همشهری هستیم!
(خب من نام خانوادگیم 2 قسمتیه.قسمت دومش اشاره داره به یه شهر. مثل تهرانی و کرمانی و خمینی و اینا.
در کسری از ثانیه از ذهنم این ها گذشت:
همشهری؟
از کجا این حرفو میزنه؟
اها شاید توی فرم درخواست که براشون فرستادم فامیلم رو کامل نوشتم و از روی اون میگه.
اوکی!
و تمام)
با این وصفی که در پرانتز گذشت قضیه برام حل شد و اصلا این جمله ی طرف رو به روی خودم نیوردم
شاید یه آها گفته باشم و بعدشم که خداحافظی کردیم.
بعد از تماس رفتم پیام معرفی نامه ام رو نگاه کردم.
عه! اینجا که فقط قسمت اول فامیلمو نوشتم..
و از اینجا به بعد درگیری من شروع شد
_از کجا فهمیده من کجایی ام؟
_کی بهش اطلاعات داده؟
_قضیه مشکوکه!
_اطلاعات من کجا درز کرده!!!؟ :دی
و به خودم بدو بیراه می گفتم که چرا قضیه رو این قدر الکی و سریع برای خودم حل کردم و همون جا یک کلمه نپرسیدم: چطور؟
خیلی وقتا این اتفاق افتاده.
من این دیالوگ رو زیاد استفاده میکنم:
_من به این دلیل فکر کردم که اینطوریه
_من به اون دلیل فکر کردم که فلانه و بهمانه.
و این جمله ی فکر کردم تا حالا حرص خیلی ها رو در اورده که چرا خودت می بُری و میدوزی
چرا نمی پرسی؟ و....
البته این ویژگی ذهن میتونه خوبی هایی هم داشته باشه. مثلا کسی حرفی زده که کنایه آمیز و بوداره.
ذهن من خیلی سریع قضاوت میکنه:
_نه منظورش فلان بود.
_منظوری نداشت.
_حواسش نبود و از این قبیل
و این باعث میشه متقابلا جواب ندم و از شروع شدن یه جدل جلوگیری میشه.
اما همیشه هم اینطور نیست و ممکنه این قضاوت سریع؛ منفی و نادرست باشه و اتفاقا باعث عجولانه واکنش نشون دادن و دفاع کردن بیجا از خود بشه..
و قبول دارم که ضررهاش بیشتر از منفعت هاشه..کلا هرجا عجله چاشنی میشه؛ غذا یا شور میشه یا بی نمک.
مثل آش خانم صلواتی که بچه ها میگن اول که میذاری دهنت بی نمکه ولی وقتی قورتش میدی شوره...
خانم جعفرزاده_یکی از اساتید بینش مطهر_ گفتن خانم ها عموما نسبت به آقایون پر حرف ترن یا تمایل بیشتری به صحبت کردن دارن _و اتفاقا این ویژگیشون سوژه جوک و تمسخر هست خیلی وقتا_
حالا میدونید چرا؟ فکر کردین اتفاقیه؟
این استعداد ویژه ایه که خدا توی وجود زن ها قرار داده..
چون خداوند صفت ربوبیت خودش رو در زن ها میخواد متجلی کنه
زن ها مربی هستند..برای اطرافیانشون..فرزندانشون
مربی باید حرف بزنه..باید کلامش قوی باشه
و خدا این استعداد و ابزار رو به زیبایی در اختیار زن قرار داده..
آسمان فرصت پرواز بلندیست ولی
قصه آنست چه اندازه کبوتر باشی..
حالا باید دید؛ چقدر داریم این استعداد رو درست خرج می کنیم و اصلا تو فکر پرورشش هستیم؟
چقدر دلم میخواد در این مورد بخونم و بدونم.
ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس
کنون ز حلقه زلفت به در نمی آید
حالا شما احتمالا بگید خدایا شفا نده بخندیم اما من یه زمانی واقعا اینطوری بودم که احساس می کردم فقط باید دانشمند هسته ای یا موشکی بشم تا انسان مفیدی محسوب بشم و این واقعا زندگیم رو مختل کرده بود!
#من_پیش_از_کمالگرایی
#من_پس_از_کمالگرایی
خدایا شکرت
آهاااا
حالا فهمیدم.یکی از دلایلی که بخش احساساتم تار عنکبوت بسته، خود کنترلی شدیدم بوده!
دارم هار هار به خودم می خندم که اصلا من خودم تدبیرها و جهدها کرده بودم واسه اینکه احساساتم رو حبس کنم و نگهشون دارم واسه روز مبادا و چه بسا روز موعود!
ولی ده روزه که با خودم درگیرم که چراااا و چگووونه من احساساتم رو اینقدر از دست دادم؟؟؟ :)) #خوددرگیری_پرومکس
البته گویا زیاده روی کردم.
من باید احساساتم رو در خفا زنده نگه می داشتم و فقط مثل یه گوهر کمیاب حفاظت و حراستشون می کردم و توی عمیق ترین گنجه های دلم مثل یه امانتی ارزشمند نگهشون میداشتم تا به وقتش اون جایی که باید خرج بشن.
اما کمی افراط کردم توی قایم کردنشون و حفظ کردنشون و احساساتی نشدن و عاقلانه و منطقانه رفتار کردن و کلا روشون سرپوش گذاشتم و اگه به خودم نمی جنبیدم شاید کاملا از بین می رفتن و فراموش می شدن.
یه زمانی از این شاکی بودم که چرا اینقدر حسی و دلی میرم جلو و چرا اصلا منطق ندارم و استدلال و عقلانیتم کجاست.
بعد به صرافت افتادم و با کلللی تلاش و مجاهده شبانه روزی!!!! و مطالعه و.. نظام فکریمو اگگگگگه خدا بخواد سر و سامون دادم و یه منطقی که همه چیز رو از عینک اون نگاه بکنم و خیالمم راحت باشه که خدا راضیه_انشاالله_پیدا کردم..
و حالا در نقطه ای هستم که دوستام من رو به منطقی بودن میشناسن ولی الان من شاکی ام که احساساتم کو؟
کی به نقطه ی تعادل می رسم و هر دو رو متوازن توی وجودم تنظیم می کنم؛ خدا داند و بس.
ذره خاکم و در کوی تو اَم وقت خوش است
ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم ....
امام حسین دلم هوامونو داشته باش
سلام بر تو از ازل تا ابدالدهر
اربعین امام حسین علیه السلام تسلیت باد.
اینقدر این مدت عجوووول و بی حوصله و گاها بداخلاق شدم و هر کی چیزی بر خلاف میلم بگه سرررریع واکنش نشون میدم و ایینقدر از این بابت پشیمون میشم و به خودم حرف میزنم که چرا یه ثانیه فکر نمی کنی به حرفت..چرا نمی بندی این لامصبو_اشاره به دهنم_ووووووو
که فکر میکنم واضح و شفاف و مبرهنه که جهاد این روزای من صبور شدن و سعه صدددر داشتن و تامل کردن قبل هر کارمه..
والله یحب الصابرین
مخصوصا تلاش برای صبوری در مقابل خانواده..اصولا غریبه ها رو ادم خیلی ملاحظشونو می کنه متاسفانه..ولی دیواری کوتاه تر از خانواده پیدا نمی کنیم و...بذار نگم
صورتم را پوشاندم تا گرد عشق را که بر آن نشسته؛ نبینند.
امام خامنه ای در بیانات 26ام مرداد یک جمله ی ساده اما دقیق بیان کردند.
یکی از اهداف شیاطین عالم، خودفراموشیِ ما است؛ نباید بگذاریم .
کمی به این جمله فکر می کنم.
یادم می آید خداجان هم قبلا توی قرآن به این موضوع اشاره کرده اند:
وَ لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ «19»
همچون کسانى نباشید که خدا را فراموش کردند، پس خدا نیز آنان را به خود فراموشى گرفتار کرد.
شیطان بزرگ که پدرجد تمام شیاطین عالم است هدفش همین بوده..حواس ما را از خدا پرت کرده تا حواس ما از همه چیز پرت شود..
حالا هدف نوچه و بچه هایش هم همین خود فراموشی ما است.
نباید بگذاریم.
+ این را هم بخوانید خیلی برام جذاب بود:
پاسداری از خود
همه‌ی انسانها در معرض لغزشند.
همه‌ی سازمانها در معرض لغزشند، در معرض کسالت و تنبلی و مغرور شدن و گرایشهای گوناگون
گمراه‌کننده و [مانند] اینها هستند؛ همه این‌جورند، غیر از معصومین.
همه‌ی رؤسا، همه‌ی مدیران، همه‌ی رهبران، همه‌ی فرماندهان، همه‌ی ماها، همه‌ی ماها در معرضیم،
پس نیازمندیم به خودحفاظتی؛ در درجه‌ی اوّل نیازمندیم به پاسداری از خویش.
این پاسداری از خویش در فرهنگ قرآنی اسمش «تقوا» است. تقوا یعنی همین، یعنی پاسداری از
خویش؛ مراقب خودمان باشیم؛ این وظیفه‌ی سازمان به عنوان سازمان است؛ وظیفه‌ی شخصی به
عنوان یکایک ماها است؛ من، شما، [همه].
یکی از کارهای مهمّی که همواره باید مورد توجّه ما باشد، همین حفاظت از خود است.
ما ضعفهایی داریم. هر انسانی در درون شخصیّت خودش یک ضعفی دارد. گاهی اوقات این ضعفها در
لایه‌های درونی ذهن انسان و وجود انسان و روح انسان پنهان میماند؛ یک جا فرصت بُروز پیدا میکند و
بُروز میکند؛ بعضی‌مان عشق به پول داریم، بعضی‌مان عشق به مقام داریم؛ انواع و اقسام شهوات
گوناگون، ما را مجذوب خودش میکند. گاهی از اینها غافلیم، خیلی اوقات از این خصوصیّات غافلیم؛ یک جا
یک موقعیّتی به وجود می‌آید، این بُروز پیدا میکند، ما را مغلوب خودش میکند؛ اگر مبارزه نکنیم، ما را
مغلوب خودش میکند، ما را زمین میزند. باید از خودمان پاسداری کنیم.
