روی لـــانه ی بنفش🌳

رفته بودم سر مزار تنها شهیدی که هم‌فامیل من است.

قطعه شهدای دفاع مقدس یک شهرستان خیلی کوچک.

چندباری که رفته‌ام متوجه رسمی شده ام.خانواده شهدا که می آیند به شهیدشان سر بزنند؛ اگر سر مزار شهید دیگری؛کسی از خانواده اش نشسته باشد؛ میروند سر مزار او هم مینشیند و فاتحه ی ویژه ای می فرستد.

یک جور ارتباط قلبی پنهان بین خانواده های شهدا..یه نوع فهم عمیق و ناپیدا از همدیگر.

داشتم می گفتم

نشسته بودم سر مزار تنها شهیدی که هم‌فامیل من است.

خانمی آمد و در ردیف روبرویی کنار مزاری نشست.

آب ریخت و با لطافت روی عکس حک شده روی سنگ دست کشید..

به تقلید از خانواده شهدا

بلند شدم و رفتم کنارش نشستم.سلام کردم و شروع کردم فاتحه خواندن..

خواهر شهید بود..

حرف هایی رد و بدل شد که مجال گفتنشان نیست

فقط این را داشته باشید..

رو به چشمای دریایی برادرش توی عکس گفت

پاشو محمد

پاشو الانم جنگه

پاشو دست جوونا رو بگیر

جوونای ما نابلدن..

...

بیا و قصمو خودت روایت کن

حالا خودت قضاوت کن

اگه بدم چرا هوامو داری

آخه فدای تو، چقد فداکاری

مگه به من بدهکاری؟

می بخشی من رو منت نمی ذاری

نبودی و هزار دفعه زمین خوردم

نبودی و کم آوردم

ولی همش به داد من رسیدی

با هر کی غیر تو اگه که سر کردم

آخرش ضرر کردم

وقتی باشی حرومه نا امیدی...

دل شکسته قیمتی تره آره

صدای بهتری داره

خدا ببین چقد دلم شکسته

بیا و لحظه هامو آسمونی کن

بیا و مهربونی کن

بیا ببین چه بد دلم شکسته

پشیمونم از این مسیر وارونه

از اینکه گم شده خونه

از اینکه از سر خودم زیادم

پشیمونم ولی بازم دلم قرصه

یکی حالمو میپرسه

تو لحظه ای که شمع رو به بادم...

بوی باران بد طوری تو هوا پیچیده

چند شب قبل آسمان قرمز شده بود..

هواشناسی هم خبر داده بود پنجشنبه باران سبکی می بارد.

هنوز که خبری نیست؛ آسمان قربانش بروم: صاف و خوشرنگ و آبی.

خدا گیان مهربانم! کویر روحمان ترک های عمیق برداشته؛ چند قطره ای...از دریای لطفت، مهمان رحمتمان نمی کنی؟

کاش  لااقل آنقدر همدل بودیم که دست توی دست هم می رفتیم لب رود شهر و دعای باران می خواندیم..

آنوقت مثل دختربچه آن داستان قدیمی، با خود چتر می بردم تا یقین خود را نشان بدهم..که در راه برگشت زیر باران به خانه برخواهیم گشت...

بعدا نوشت: باریدن گرفت:) راس ساعت ۱۸:۱۳ به مدت دو دقیقه😊

کلید توی قفل تق صدا می کند و در پشت بام باز می شود. چه باز شدنی!

یک باد قوی در آهنی را تا آخرین جایی که می شود می کشاند و محکم به دیوار می کوبد.سبد خالی را با یک دست بغل کرده ام که باد نبردش و با دست دیگر با در اهنی زورازمایی می کنم که برگردد سرجایش و قفل شود.ولی مگر باد می گذارد.

صدای تلق تولوق پلیت های روی پشت بام همسایه و جیغ باد که توی نورگیر می پیچد

صدای دزدگیر ماشین های کوچه صدای شِرشِر برگ درختان که در باد می رقصند

غباری که در دور دست دیده می شود و از همه مهم تر رخت ها!

لباس های روی طناب خلاف جهت جاذبه در هوا می رقصند و انگاری برایم زبان در می اورند و دست می تکانند که : اگر می توانی ما را بگیر

سبد خالی را می گذارم روی زمین و می پایَمش که چپ نشود بعد سنگین ترین چیز روی بند را به سختی در حالی که باد سیلی می زند به صورتم در می اورم تا در مرحله اول سبد را سنگین کنم

باد و پرواز لباس ها کم بود! یک زنبور هم چارچنگ زده و به یکی از ملحفه ها چسبیده است.

با یک جوراب پشمی سعی میکنم خیلی لطیف به زنبور حمله کرده و از جا بلندش کنم.

با بند و باد و لباس ها چند دقیقه ای کشتی میگیرم تا بالاخره کار تمام می شود

میخواهم برگردم پایین

به رسم همیشه بر میگردم و نگاه اخرم را به اسمان می اندازم

چقدر ارام است..

برخلاف زمین.

+چقدر خوشحالم که وبلاگ مثل اینست.اگرام، الگوریتم نداره#نفس_راحت

امروز 11 آبانه و دقیقا یک ماه از 23 ساله شدنم میگذره.

همیشه در بدو ورود به یه سن، شاخص ترین حسی که نسبت بهش داشتم رو مینوشتم؛ یا حداقل بهش فکر می کردم.

این عادتم بووود؛ تا 19 سالگی؛ که احساس کردم دلم نمیخواد پیش‌تصور خاصی نسبت به سن پیش روم داشته باشم و دوست دارم همین طور وارد مهِ غلیظش بشم؛ و تصور و حسم در حین زندگی کردنش شکل بگیره. فقط به نظرم خیلی هیجان انگیز و جذاب می اومد و واقعا هم بود...

19 سالگی! سال ورود به دانشگاه و روبرو شدن با چالش جدیدی که حتی مشابه‌شون رو هم تا اون موقع نداشتم...

 سوار قطار شدم و رفتم به شهری حدودا 1000 کیلومتر اون طرف تر..تا ببینم آیا راسته که آسمون خدا همه جا همین رنگه؟

چند روزی‌ست که غِر و غِرِ لباسشویی موزیک متن صبح تا ظهرمان است.

مدام از توی نورگیر گردن میکشم و نگاه میکنم تا حد تیزی و برندگی آفتاب را بسنجم. جان میدهد برای کشتن سه سوته ی خیسی لباس ها.

دور تا دور خانه اثاث ۳ سال خوابگاه نشینی ام پهن است که تازه از تهران رسیده اند و شده اند اسباب خاطره بازی.

کاسه و بشقاب ها و دفتر کتاب ها. 

اتاق نقلی ام شده میزبان؛ و نقلی تر شده است.

خواهرم قهر شده و با تلخی در اتاقش را قفل کرده و

نور کم اتاق در کنار صدای گشت و گذار مادر در آشپزخانه؛ ترکیب دلتنگ کننده ای را ساخته است.

صدای آسانسور که به طبقه مان نزدیک می شود به گوشم میرسد و چند ثانیه بعد صدای زنگ..

احوالپرسی و گپ زدن ها...

عصر پرنور دلگیری‌ست.

آبرویم را برده!

سعی میکنم سنگین و رنگین راه بروم ولی با وجود سایه ای که می رقصد نمیشود جلب توجه نکرد!

رو به جلو قدم بر میدارم و گردنم کج است به سمت راست و از گوشه چشم با عصبانیت نگاهش میکنم و زیر لبی غر میزنم سرش که شاید کوتاه بیاید.

قیافه که ندارد! اما صدای خنده شیطنت امیزش را میشنوم

دو تا دستش را بلند کرده و می چرخاند و بعد با پاهایش به خودش موج می دهد و با اهنگی که نیست قر های ریز و درشت میدهد.

پسره ی مزخرف!

هیچوقت نمیدانستم سایه ام تا این حد میتوان سبک و جلف باشد و وسط دانشگاه در حالی که میروم تا پایان نامه ام را دفاع کنم از خودش این جور حرکت ها را نشان بدهد.

سر آخر مجبور میشوم قبل از ورود به سالن 

جایی نزدیک در توی سایه چاچنگولی

روی زمین بنشینم و تهدیدش کنم که اگر ادم نشود تا ابد همینجا مینشینم که دیگر هیچوقت وجود نداشته باشد

یکهو احساس سبکی میکنم

میبینم یک نفر بالای سرم ایستاده و بهم زل زده است.سر که بلند میکنم خودم را میبینم!

چی؟

به سایه ام گفتم آدم شود؟ و شد؟

وای!!!! حالا این یکی را کجای دلم بگذارم!

دیشب، حال برزخی داشتم همونطور که توی پست قبل گفتم؛

و در ادامش، دم دمای سحر خواب دیدم با یه بازیگر خارجی(که البته تو خوابم ایرانی بود) نامزد شدم و داره پشت تلفن مداحی میخونه واسم:|||||||

تازه یه چیزی گفت و من ازش پرسیدم شما از کجا میدونین؟ گفت آخه من اطلاعاتیم واسه همینه:|

ترکیبی از گاندو و فیلم غرور و تعصب(به خاطر بازیگره) و حسینیه ریحانه النبی:دی

افق در کدام سو قرار دارد ناتانیل؟؟؟

امشب متوجه شدم تنها دوست صمیمیم توی این شهر؛ داره مهاجرت میکنه به قم...

حس عجیبی دارم..

موهای کوتاه کوتاه سفید و ابرو های تقریبا هشتی سیاه

لب هایش که در مرکز ریش و سیبیل بسیار یکدستش قرار دارند خطی مستقیم را تشکیل می دهند که پر از جدیت و تمرکز است.

نگاهش خمار و مصمم است مثل کسی که کاملا به توانایی های خود اطمینان داشته باشد.

به خاطر مدل خط ریش که از کمی پایینتر از لب ها اغاز میشود بخش زیادی از گونه هایش بدون ریش و حتی ته ریش هستند.عینکی مستطیلی و نه خیلی بزرگ میزند که فریم ندارد.

همان عینکی که بیشتر ادم های جدی می زنند..مثلا مدیر های مدرسه

کارمندان اداره

یا رئیس جمهوران

یقه دیپلمات پیرهن سفیدش را زیر گلویش محکم می بندد و کت تیره رنگ می پوشد.

دکمه سردرست منحصر به فرد در کنار ساعت بند مشکیِ قاب نقره ایش ترکیبی پدید اورده که نشان از اهمیت او به ظاهرش دارد.